Dışarıda günlük güneşlik bir hava var. Kuşlar birbiriyle yarışırcasına şakıyor. Çok temiz bir bahar havası... Gece yağmur yağmış, etrafta toprak kokusu... İnsanın içi neşeyle doluyor değil mi? Hayır. Bazen olmuyor işte. Biraz nefes alayım diye açtığın pencere bile boğabiliyor insanı. Sığamıyor kalbin hiçbir yere. İçinden çıkamayacağım derinlikte düşüncelere dalacakken annem girdi odaya. Sarıldım ona durduk yere. İnsan kendini aptal hissettiğinde evine dönermiş çünkü. Bir şey söylemedim, o da benden bir şey söylememi beklemedi. Anneler hisseder çünkü. Hisseder değil mi? Sevginin her şeyi iyileştirebileceğine inanırdım. Senin sevginde şifa bulduğum için öyle sanmıştım. Ah anne, inan bildiğin gibi değil olaylar. İnsanlar öyle kafamı karıştırdı ki neyi düşüneceğimi, neyi hissedeceğimi bilemiyorum artık. Bugünlük yeter, iyi geceler.